Hoe begon het?
Tijdens mijn jarenlange carrière in het volwassenenonderwijs werd ik vaak getroffen door de negatieve gedachten die cursisten over zichzelf hadden. Ze zochten veel bevestiging bij wat ze deden, hadden last van faalangst en spraken dat ook uit ‘ik ga dat nooit kunnen’, stelden de deadline van de opdrachten uit, leverden hun opdrachten zelfs niet in, …
OF ze deden te veel – in plaats van 1 blad schreven zij er 3, maakten alle oefeningen in een hoofdstuk ook al was 2 voldoende -studeerden hard en lang, …
Kortom veel cursisten waren zo bang dat ze niet oké waren, dat ze minder waren dan een ander, dat ze nooit zouden voldoen.
MAAR ik zag dat anders!
Hoe pakte ik het aan?
Bij het begin van elk semester vertelde ik de cursisten wat we allemaal zouden doen. Gewoonlijk waren ze dan al overdonderd door alles wat hen te wachten stond en kwam de twijfel al naar boven. Maar ik stelde hen gerust door te zeggen dat ze er niet alleen voor stonden. Als leraar ging ik samen met hen op weg en stap voor stap leerde ik hun de vaardigheden die ze nodig hadden zodat ze op het einde van het semester alles onder de knie hadden.
Bij het begin van de les startten we klassikaal en legde ik alles uit. Daarna kwamen de opdrachten en kreeg iedere cursist individueel de kans om op zijn/haar tempo te werken. Ik zorgde voor begeleiding, extra uitleg en bemoediging waar nodig. En het werkte.
Stilaan zag ik hoe het proces van samen dingen aanpakken, kansen geven en begeleiden hen vertrouwen gaf en motiveerde. Hun zelfvertrouwen groeide en het leerproces leidde tot succes.
Hoe werkt dit?
In dit leven ben ik aanwezig met waardering en vriendelijkheid, geduld en aandacht, luisterend, kijkend, observerend en motiverend. Ik ga op weg, bekijk de dingen stap voor stap, bespreek de zaken, leer nieuwe dingen, krijg bijkomende inzichten en herorden moeilijke gedachten. Ik zoek ondersteuning tijdens het proces en dan – na verloop van tijd – … laat ik los en ga ik zelfstandig mijn weg verder volgens wie ik in wezen ben en de grenzen die ik heb. Vanuit een helicopterview zie ik wat er rond mij gebeurt, laat ik het gebeuren en grijp ik in op het moment dat het nodig is. Dan kies ik opnieuw hoe ik ermee omga en hoe ik verder kan, zonder veel tamtam, zonder grootse dingen, maar wel op mijn eigen manier en binnen mijn grenzen. Daarbij blijf ik de leider in mijn leven, als een rots in de branding.
En wat ik toepas in mijn eigen leven, paste ik ook toe in mijn klassen totdat mijn cursisten zelfstandig verder konden in hun proces.
Hoe is het nu?
Mijn onderwijscarrière is achter de rug, maar ik voel dat ik nog altijd veel energie krijg van mensen iets te leren, niet meer in een klasgebeuren maar wel individueel in een persoonlijke ontmoeting. Ik houd ervan om mensen tijdelijk bij de hand te nemen, hen de nodige vaardigheden bij te brengen zodat ze na korte tijd zelfstandig verder kunnen in hun leven.
Daarom werk ik nu als coach en ik voel hoe ik daar gelukkig van word. In een gesprek met een cliënt word ik gewaar hoe ik vanuit mededogen, herkenning en vol liefde het gesprek kan leiden.
Tijdens extra brondagen en intervisies vanuit de beroepsvereniging ervaar ik dat ik mij op mijn plaats voel bij gelijkgestemde mensen. Als ondernemer zie ik dat iedere stap die ik neem vooruitgang betekent. Dus houd ik vol en zet ik door. Want dit is wat ik wil. Steeds opnieuw ga ik uit van wat ik wil, wat daarvoor nodig is en ga ik ervoor.